Υιοθέτησε την ιαπωνική πρακτική του hara hachi bu. Αυτό σημαίνει απλώς ότι τρώτε μέχρι να φτάσετε το 80% κορεσμού και μετά σταματάτε.

Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να μετρήσει ακριβώς το 80% της αίσθησης πως χόρτασε ή το 80% της πληρότητας του στομαχιού του. 

Η φιλοσοφία στηρίζεται στο ότι τρως συνειδητά και με ελεγχόμενο ρυθμό. Μπορείς να κρίνεις πότε έφτασες στο 80% κορεσμού και μετά να συνηθίσεις να αφήνεις ό,τι έχει απομείνει.

Στους δυτικούς πολιτισμούς δεν έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τα διαφορετικά επίπεδα πληρότητάς στο στομάχι. Το να νιώθουμε φουσκωμένοι είναι ένα σημάδι ότι έχουμε ξεπεράσει τα όρια μας και το σώμα μας είναι σε στρες. 

Παρόλα αυτά, συχνά το παίρνουμε θετικά – σημάδι ενός καλού γεύματος. Μπορεί ακόμη και άθελά μας να ενσταλάξουμε αυτή την ιδέα στα παιδιά μας, λέγοντας: «Πρέπει να φας όλο σου το φαγητό» ή «Όχι γλυκό μέχρι να τελειώσεις όλο το γεύμα σου». 

Μήπως ήρθε ο καιρός να κάνουμε τα παιδιά μας να αισθάνονται καλά όταν επιλέγουν να μην φάνε μέχρι να σκάσουν και όχι όταν τρώνε μέχρι «σκασμού»;

Φυσικά, υπάρχει το ζήτημα της σπατάλης τροφίμων, με αμέτρητους τόνους φαγητού που πετιούνται παγκοσμίως. Είναι ένας καλός λόγος να μην γεμίζουμε το πιάτο μας από την αρχή -αλλά και να κρατάμε τα υπολείμματα για ένα γρήγορο βραδινό ή για να τα προσθέσουμε στο μεσημεριανό γεύμα της επόμενης μέρας.